Heavy Rain: mijn bespreking

Aan alle mooie liedjes komt een einde, en dus ook aan Heavy Rain. Na ettelijke dagen en uren deze nieuwe game te hebben gespeeld, ben ik klaar. Het was een echte emotionele ervaring op sommige ogenblikken, en ik kan begrijpen dat sommige spelers geen behoefte hebben aan drama en emoties (ik ken hier iemand die ronduit zegt dat hij liever aliens neerschiet dan overvallers te laten leven).

Hier komt hij dan: mijn bespreking van het spel van het jaar!

Het verhaal achter de game zal iedereen wel kennen: Je neemt controle over 4 hoofdpersonages wiens leven op een specifiek moment samenvloeit: op het ogenblik dat de mysterieuze Origami Killer slachtoffers maakt. Alle 4 hebben ze een duidelijke agenda waarom ze het spoor van de killer volgen.

Dit spel is een mix van adventure, cinematografische beleving en karakterontwikkeling. Ik zal aan de hand van deze drie items uitleggen waarom op elk van de drie punten deze game scoort.

1. Adventure

Adventures zijn traditioneel een spelgenre dat vrouwen wel aanspreekt. Als ik een shooter had moeten spelen, dan zou mijn gamebeleving heel wat anders geweest zijn. Maar als vrouw is dit een perfect genre, dat je ook kan spelen met je vriend of met de kinderen (Heavy Rain niet, want het is +18).
Adventures zijn zonder twijfel mijn favoriete genre, en ik heb heel goede herinneringen aan de LucasArts games zoals Full Throttle en de adventures van Sierra (Police Quest, Gabriel Knight enz...).
Heavy Rain staat daar echt wel boven, omdat een goede adventure staat en valt bij de manier waarop de controls geregeld worden. Heb je teveel knoppen, dan geef je er al te snel de brui aan. Heb je er te weinig (en moet je gewoon maar overal op klikken) dan is het spel te gemakkelijk.



Heavy Rain slaagt perfect in de adventure categorie dankzij het ingenieuze controle systeem : elke knop op je PS3 gamepad doet iets anders, al naar gelang de situatie. En je kan de moeilijkheidsgraag instellen, dus ook beginnende gamers hebben er iets aan. De puzzels zijn interessant, maar niet aartsmoeilijk, en gelukkig is het niet zoals bij Tomb Raider dat je elke sprong 36 keer moet herhalen vooraleer het je lukt.

2. Cinematografische beleving

Dit is echt alsof je midden in een film zit, en mag meespelen met de acteurs. Overal zie je de prachtige details (versleten behangpapier, roestplekken op de muur, schitterende scenes) en hoor je prachtige spannende muziek. Je haren rijzen ten berge als je de hoek moet omlopen terwijl de strijkers langzaam een onheilspellend deuntje beginnen te spelen. Ook de manier waarop de gezichten van de acteurs echt lijken, zorgen voor een ongeziene speelervaring.

Het gebruik van typische 'cinematografische' invalshoeken verhogen het spelplezier alleen maar : splitscreens, flashbacks, close-ups en andere knappe camerastandpunten zuigen je echt in het spel. Weet je wat er ontbreekt: een playback functie waarbij je de film (nadat je klaar bent met spelen) opnieuw kan bekijken.



3. Karakterontwikkeling

Dit is het beste van het beste, zonder twijfel! Je geeft echt om je karakters, en je merkt hoe ze langzaam evolueren. Zonder teveel te verklappen wil ik het toch even hebben over Ethan. Hij begint als een dolgelukkige echtgenoot en vader, daalt dan langzaam de hel in van depressies en kan uiteindelijk ofwel tot held uitgroeien, of tot eeuwige loser (of erger). Je hebt de keuze om de rest van zijn leven te maken of te kraken. In het begin dacht ik "pfff, wat een schlemiel, doe iets !" maar na 20 hoofdstukken probeerde ik van hem een held te maken. Ik ben er niet helemaal in geslaagd, maar misschien speel ik het spel nog een keertje.

Conclusie : het spel van het jaar, en een echte systeemseller! Ik geef het 9,3/10.